روغن صنعتی

روغن های صنعتی طبیعی

در دسته اول، روغن های طبیعی به دست آمده از منابع طبیعی و بدون فرآوری بیش از حد را داریم. علاوه بر این، این روان کننده های مایع از چربی های حیوانی و سبزیجاتی مانند روغن کلزا و کرچک تهیه می شوند.

روغن های طبیعی با توجه به خواص خود، محصولاتی کاملاً ناپایدار در محیط های اکسیداتیو و حرارتی هستند. علاوه بر این، آنها به راحتی در دمای بالا اکسید می شوند که باعث می شود خواص خود را از دست بدهند. به این دلایل، ما از روغن های طبیعی برای روانکاری دستگاه استفاده نمی کنیم.

روغن های معدنی

روغن‌های معدنی روان‌کننده‌هایی هستند که از فرآورده‌های نفتی به دست می آیند. با توجه به ترکیب آنها، همه روغن های معدنی هیدروکربن ها یا ترکیبات آلی هستند که از هیدروژن و کربن تشکیل شده اند. هنگامی که نفت از چاه نفت استخراج می شود، فرآیندهای مختلف تجزیه را طی می کند. در طی این فرآیندها، روغن ها و سوخت هایی با خواص مختلف مانند ویسکوزیته به دست می آیند.

محصولات با ویسکوزیته و خاصیت روان کنندگی بالاتر به عنوان روان کننده یا روغن استفاده می شوند. ذکر این نکته ضروری است که روغن های معدنی به تغییرات دما بسیار حساس هستند و عموماً دارای VI تا 120 هستند. نقطه ریزش آنها در محدوده 6- تا 60- درجه سانتیگراد است، اما اکثر روغن های معدنی دارای یک – هستند. نقطه ریزش 20 ℃. علاوه بر این، روغن های معدنی به راحتی می سوزند، به این معنی که نقطه اشتعال کمتری دارند.

از آنجایی که از منابع طبیعی سرچشمه می گیرند، حاوی عناصر دیگری مانند گوگرد، فسفر، نیتروژن و غیره هستند. این عناصر به عنوان ناخالصی هایی در نظر گرفته می شوند که هم بر روانکاری اثر می گذارند و هم محیط را آلوده می کنند. آنها می توانند باعث تشکیل لجن و رسوب شوند که به عنوان محصولات اکسیداسیون و سایر واکنش هایی که در طول فرآیند روانکاری رخ می دهد. به این دلایل، روغن های معدنی باید فرآیند تصفیه را طی کنند. هنگامی که آنها خالص شدند، روغن های معدنی با مواد افزودنی تکمیل می شوند تا کاستی های آنها جبران شود. با این وجود، روغن های معدنی در صنعت بیشترین استفاده را دارند.

روغن های مصنوعی

روغن های مصنوعی به عنوان پاسخی به برخی از معایب استفاده از روغن های معدنی ساخته شدند. روغن های معدنی در مورد کاربرد محدودیت های خاصی دارند. به عنوان فرآورده های نفتی، ناخالصی هایی دارند که بر عملکرد آنها تأثیر می گذارد. به همین دلیل است که روغن های مصنوعی از طریق فرآیندهای شیمیایی تولید می شوند تا جایگزین پیشرفته تری برای روان کننده های معدنی یا مایع سنتی ایجاد کنند.

روغن های صنعتی مصنوعی به عنوان فرآورده های نفتی مصنوعی، برخی از خواص مثبت خود را دارند. بر خلاف روغن‌های معدنی، مایعات روان‌کننده مصنوعی ناخالصی ندارند که احتمال رسوب‌گذاری را کاهش داده یا از بین می‌برد و آنها را محصولی پایدار می‌سازد. همچنین، شاخص ویسکوزیته بسیار بالاتری دارند که باعث می شود در دماهای مختلف پایدار باشند.

از آنجایی که نقطه ریزش آنها بین -۱۸ درجه و -۷۴ درجه سانتیگراد (به طور کلی -۳۰ تا -۵۰ درجه سانتیگراد) قرار می گیرد، جریان پذیری آنها در دماهای پایین بهبود می یابد. چیزی که آنها را برای کاربردهایی در صنایعی که آتش سوزی یک خطر جدی در نظر گرفته می شود ایده آل می کند، نقطه اشتعال بالاتر آنها است که تا سطح غیر قابل اشتعال می رود.

با نگاهی به تمام خواص روغن های مصنوعی، آنها برای موارد زیر عالی هستند:

• کاربردهای دمای بالا و پایین (شاخص ویسکوزیته بهتر)،
• کاربردهایی که نیاز به روغن کم اشتعال دارند،
• شرایطی که باید به سازگاری با مواد بسیار متخلخل مانند لاستیک یا پلاستیک توجه کرد.
• کاربردهایی که در آن آلودگی گوگرد و فسفر خطرات جدی محسوب می شوند مانند صنایع غذایی.

اگرچه روغن‌های مصنوعی روان‌کننده‌های کاملی هستند، اما در مقایسه با روغن‌های معدنی یک نقطه ضعف دارند. بر خلاف روغن های معدنی، آنها روان کننده های مرزی خوبی نیستند. به بیان متفاوت، آنها خواص روان کنندگی کمتری دارند زیرا به اندازه روغن های معدنی اصطکاک و سایش را کاهش نمی دهند. با این حال، این با وارد کردن مواد افزودنی به فرمول آنها جبران می شود که آنها را به روغن های صنعتی بسیار خوبی تبدیل می کند.